CONCERT REVIEW

Op een donderdagavond via de Brusselse ring en over de A2 naar Hasselt denderen… echt waar, er zijn leukere dingen om zich onledig mee te houden. Het doel van deze schijnbaar zinloze verplaatsingen , verzacht de pijn echter.

Vanavond is dit Larry Garner, dandy-bluesman uit Baton Rouge. Ik zag hem voor het eerst in Banana Peel te Ruiselede en in Essegem Blues te Brussel. We schrijven 1994, als ik me niet vergis, en hij zat toen nog in het prille begin van zijn carrière als “recording artist” zoals hij ons toen zo fier als een gieter annonceerde. Hij had net twee CD’s uit op JSP die ik mij prompt aanschafte en die heden niet meer verkrijgbaar zijn. Dat maakt dat ik weer twee collector’s items rijker ben. Maar wat belangrijker is, deze twee schijfjes waren, en zijn nog steeds, van het beste wat er in Louisiana dezer dagen uit de zompige bodem wast. Je kan er naar luisteren met de ogen dicht en verder gewoon niks doen. Dat wil wat zeggen. Larry Garner is een raconteur in zijn lyrics, a storyteller. Hij houdt je vast, je moet luisteren. Het Texas Music Magazine noemde hem zelfs ”The best blues lyricist since Sonny Boy Williamson II” en dat kan ik alleen beamen.
Als sideman aan de klavieren heeft hij Raphaël Wressnig meegebracht uit Grazz, Oostenrijk. Vorig jaar hebben we deze uiterst aimable man nog aan het werk gezien op (ge)Varenwinkel, samen met Enrico Crivellaro en later die avond nog met Sharrie Williams. De samenwerking met Larry Garner is nu al een vijftal jaren oud en houdt nog steeds stand tot nu. Hij werkte en/of werkt met Phil Guy, Louisiana Red, Steve James en John Mooney, amongst others, en dan beperk ik me nog tot blueswereld.

Raphaêl opent de eerste set met twee instrumentals om de spanning op te drijven, zoals dat in vroegere jaren gangbaar was. De zanger liet op zich wachten. En dat was geenszins hoogheidswaanzin, maar gewoon traditie. Larry Garner brengt ons een bloemlezing uit zijn, nu vijftien jaar overspannend, werk. Pareltjes van verhalende songs als “Where Blues Turn Back”, “Kleptomaniac”, “The Nighttime Is the Right Time”, “Ain’t The One” met het kipperifje, “Here Today, Gone Tomorrow” en “Keep On Singing The Blues” met een stukje “All Along the Watchtower” in verweven. 

“Mama Hush, You Talk to Much”. De tweede set ging Larry steeds meer op in zijn storytelling en ging allengs meer gaan gelijken op een standup comedian. Toch nog stevige blues met “Virus Blues”, yep zelfs bluesartiesten zijn mee met hun tijd, ze hebben computers en randapparatuur. En hij weet waarover hij praat. Een stukje swing met “Edward Had a Shotgun” en pure chicago met “If She Tells You No”. Zijn verhaaltje over zijn wedervaren op de boerenbuiten waren meer dan dubbelzinnig en hij rondt af met “Great In the Country”. In de bissers komt zijn sociaal engagement naar boven. “Reefer or a Crack of Cocaïne” en “Bashfull of Whiskey” om maar een paar verslavers op te noemen brengen ons naar het einde van de show.

Onderhoudende show en onderhoudende gesprekjes naderhand maken deze verplaatsing weer zeer nuttig. Gelukkig. Bruno is terug van weg geweest, dus zullen we zeer binnenkort het programma kunnen onthullen van (ge)Varenwinkel. We hebben het al enige tijd beloofd aan Bruno om niets op voorhand kenbaar te maken en kunnen haast niet wachten zeker ? want het zal goed zijn!!!!
In the mean time, Danny en de Move2blues boys, merciekes he manne. Goei keus de Larry !!

witteMVS